لا تحصوها

تاریک بود و سرد و خلوت، با توفانی که گاه بالا می‌گرفت و گاه مختصر رخصتی می‌داد. کسی با شادی فراوان، با ذوق و برقی در چشم‌ها و قندی که در دل آب می‌شد و حتی دل‌ریختنی شبیه آن‌چه عشاق -به سختی- توصیف می‌کنند، تندتند در راه تاریک سرد خلوت قدم برمی‌داشت. دنیا کمی در دستش بود و بسیاری نه. برای آن کم و آن بسیار شکر می‌کرد. تمام دلیل شادی و ذوق و برق و قند و دل‌ریختن‌اش همین اندک توان شکر بود.