باران

آیه ۳۴ (آخر) لقمان از علم خدا می‌گوید، هم‌چنان که در بسیاری از آیه‌های دیگر سوره هم گفته بوده. به همین وضوح، از بی‌خبری ما جماعت هم می‌گوید. وسطِ این من می‌دانم و شما نمی‌دانید، حرفی از باران هم هست که به چشم من قرینه‌ای در آیه ندارد:

 إِنَّ اللَّـهَ عِندَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ وَ یُنَزِّلُ الْغَیْثَ وَ یَعْلَمُ مَا فِی الْأَرْحَامِ  وَ مَا تَدْرِی نَفْسٌ مَّاذَا تَکْسِبُ غَدًا وَ مَا تَدْرِی نَفْسٌ بِأَیِّ أَرْضٍ تَمُوتُ إِنَّ اللَّـهَ عَلِیمٌ خَبِیرٌ

 دوست دارم بفهممش. 

این «الغیث» غیر از این‌جا فقط یک بار دیگر در قرآن آمده، شوری:۲۸، همان‌جا که از ناامیدی حرف می‌زند.   

سروش

سروش در طول حدود یک سال گذشته، سی جلسه سخنرانی با موضوع «سلوک دین‌دارانه در جهان مدرن» داشته. از دوچرخه‌سواری‌های تابستان شروع کردمشان و امشب تمام شد. رمانتیک‌گویی بی‌مناسبت است. ابراز شادی و شکر آن چیزی است که بایدی درش می‌بینم. لحظه‌های بی‌بدیل زیادی برایم ساخت. نگاه‌های جدیدی به عقلم داد. از چیزهایی گفت که هیچ از آن‌ها نمی‌دانستم و از چیزهایی دیگر که اندیشیده بودم. 

می‌پرسم با قبل از شنیدن او چه تفاوتی دارم؟ آرام‌گرفته‌ترم و این ذره‌ای شباهت به زیستنِ با ایمان و یقین بیش‌تر ندارد. این آرام‌گرفتگی، اگر شبیه چیزی باشد، به گمانم اقرار به نادانی است. اقرار از قرار می‌آید؟ نمی‌دانم. شعر مناسبتی بخوانم؟

جمله‌ی بی‌قراریت از طلب قرار توست         طالب بی‌قرار شو تا که قرار آیدت

شاید کمی شبیه حال توصیف‌شده را به خود گرفته‌ام.

عمر پرثمرش دراز و تن و جانش سلامت!