بعد از هزار سال

گنجور از رودکی، شاعر بوی جوی مولیان، در زیرمجموعه‌ی مثنوی‌ها و زیرزیرمجموعه‌ی ابیات به جا مانده از دیگر مثنوی‌هایش چنین "پاره"ای آورده:

با صد هزار مردم تنهایی              بی صد هزار مردم تنهایی.

به همین ترکیب «ابیات به جا مانده» که فکر می‌کنی، خودش از عمق تاریخ گذشته می‌گوید. رودکی قدیم‌تر از هزار سال پیش می‌زیسته. خواننده‌ی امروز چه می‌داند از مفهوم تنهایی در ذهن شاعر قرن سه و چهار، چه با صد هزار مردم و چه بی آن؟