از جهان جدید

حرف بدیهی می‌زنم و البته بیشتر حرف‌های جهان هم بدیهی‌اند.

مفهوم «دنبال کردن ایده/سیر فکری/مقاله‌ی تخصصی/وضعیت شغلی/علایق هنری/وقایع روزمره/...» محصول به‌شدت جدید دنیای امروز است که آن‌چنان فراگیر و پرمخاطب شده که سن کمش باورناپذیر است. بحثی نیست که این مفهوم در ریشه محصول ابداع اینترنت است، اما حرفم این است که اینترنت می‌توانست همین گستردگی فعلی را داشته باشد و شبکه‌های اجتماعی رنگارنگ هم زیست فعلی را، ولی بدون امکان «دنبال کردن». یعنی این‌که من بدانم وبلاگ شما وجود دارد و هر وقت خواستم بروم سراغش و بخوانمش یا شما بدانی من عکس‌های هیجان‌انگیزم را جایی در معرض دید می‌گذارم و هر وقت خواستی بتوانی ببینی‌شان، اما هیچ‌یک درگیر «رابطه‌»ی دنبال کردن نشویم. کماکان البته وبلاگ‌ها کم‌تر از توییتر و فیسبوک و لینکدین و غیره دچار دنبال شدگی هستند. این رابطه‌ی یک یا دو طرفه رابطه‌ی جدیدی است بین آدمیان. حالا چرا اهمیت می‌دهم؟ چون رابطه به هر حال مشخصات خودش را دارد، مثلا این‌که روزی شروع یا تمام می‌شود. اگر دنبال کردنی در کار نبود و من تصمیم می‌گرفتم دیگر توییت‌های شما را نخوانم، لازم نبود مشخصا کاری انجام بدهم، همین که دیگر نمی‌رفتم روی صفحه‌ی شخصی شما کافی بود. اما حالا که در توییتر دنبال می‌کنم‌تان، لازم است بروم تقه‌ای بزنم روی دکمه‌ی Unfollow و پایان رابطه را اعلام کنم، هم‌چنان که شروعش را اعلام کرده بودم.